مجالس ماتم برای تو در اعلی علّیین برپا شد. حوریان بهشتی در عزای تو بر سر و صورت زدند و آسمان و ساکنانش کوهها و دامنه هایش و دریاها و ماهیانش و باغهای بهشتی و نوجوانانش، خانه کعبه و مقام ابراهیم، مشعرالحرام، حرم خانه ی خدا و اطراف آن همگی در ماتم تو گریستند ...
در متون برخی غافلان از واقعه کربلا امثال ابن عربی و مولوی منحرف و شمس تبریز و ... مطالبی آمده که با سیره اهل بیت عصمت و طهارت مغایر است. مثلا ابن عربی روزه گرفتن در روز عاشورا را کفاره گناهان سال قبل می داند - الفتوحات المکیه. در حالی که امام صادق می فرماید: هر کس این روز را روزه بگیرد یا آن را مبارک بدارد؛ خداوند متعال او را با آل زیاد محشور می گرداند - کافی. و همچنین شعر آن صوفی منحرف رومی در کتاب مثنوی معنوی: روز عاشورا همه اهل حلب ...
متاسفانه در میان برخی معتقدین به مکتب تشیع نیز این فکر پیدا شده که واقعه عاشورا دو وجه دارد. وجه غم و وجه شادی و مسرت. اینان از دسته "فرحت به آل زیاد و آل مروان" نیستند ولی استدلال کج آنان به جایی رفته که حتی مقام اهل مسرت را بالاتر از مقام اهل غم و مصیبت می دانند!
از سید بن طاووس که البته حسابش با دو دسته بالا متفاوت است نقل شده: «واقعه عاشورا و شهادت أهلبیت علیهمالسلام سراسر لذّت و شادمانی و فرح و سرور بوده و اگر نبود که کتاب و سنّت امر به عزادارای نمودهاند، ما بدین مناسبت لباس شادی و مسرّت میپوشیدیم.[الملهوف، ص ۸۳.]
سخن سید بن طاووس یادآور سخن عمر بن خطاب درباره حجرالاسود است که: روزی عمر حجرالاسود را بوسید. بعد گفت:« من میدانم که تو یک سنگ بیشتر نیستی و سود و زیانی نداری. اگر ندیده بودم رسول خدا صلی الله علیه و آله تو را میبوسید، تو را نمیبوسیدم.»
حضرت علی علیه السلام به عمر فرمود:« چطور چنین سخنی میگویی؟ این سنگی است که سود و زیان میرساند.»
عمر پرسید:« چگونه؟»
امام فرمود:« همانا خداوند متعال چون از فرزندان آدم در عهد الست پیمان گرفت، پیماننامهای نوشت و به این سنگ خوراند؛ این سنگ نیز گواهی خواهد داد که مؤمن به پیمانش وفا کرده و کافر آن را انکار کرده است.»
سپس فرمود:« دیگر چنین سخنی مگو؛ زیرا رسول خدا صلی الله علیه و آله هیچ کاری را انجام نداده و هیچ سنتّی را پایهریزی نکرده جز با دستور حکیمانهی خداوند.»
هنگامی که میان آنچه از خالق حکیم رسیده با آنچه فکر ما بدان می رسد تفاوت حاصل شد می بایست به شیوه استدلال خودمان شک کنیم. آیا رسول خدا صلی الله علیه وآله بی حکمت بر سنگ بوسه می زد؟ کتاب و سنت بر اساس حکمت است واگر عزا و ماتم حق نبود کتاب و سنت برای دستور به شادی و مسرت اولی بودند.