پیش از انقلاب، سید روح الله موسوی خمینی رحمت الله علیه آرمان های بلندی داشت که درصدد بود با بدست گرفتن قدرت، آنها را در سطح جامعه پیاده سازی کند.
اکنون مسئله این نیست که صرفاً آرمان ها و تئوری های انقلاب عملی نشد و به انحراف رفت، بلکه بسیاری از آرمان های مؤسس انقلاب اصلا در تئوری جمهوری اسلامی درج نشد.
اول موسیقی؛ خمینی رحمه الله که قائل به حرمت موسیقی بود مترصد بود تا با قدرت، این سنت شیطان را زایل کند اما پس از انقلاب حتی فتوای خود را تغییر داد.
دوم قوانین بشری؛ ایشان در کلامی عمیق و قابل تأمل بیان داشت که این افتخار اسلام است که در برخی حیطه ها، قانون و حرفی ندارد زیرا که از اساس، آن ساز و کار را قبول ندارد. همانند نظام بانکی و ...
سوم دستگاه قضا؛ سید روح الله خمینی بیان می کرد کاغذ بازی وجهی در قضای اسلامی ندارد و قاضی می بایست خود دعوا را در چند ساعت یا چند روز به اتمام رساند و این سیستم عریض و طویل غربی اصلا اسلامی نیست.
چهارم قوه مقننه؛ مجلس قانون گذاری در اسلام نداریم بلکه شورای برنامه ریزی داریم زیرا که قانونگذار خداوند است و بشر مجاز به تشریع نیست.
که موارد دوم و چهارم دارای اتساعی ست که کل بنیان مدرنیته ، سیستم بروکراسی و سبک معیشت کنونی را نفی می کند.