"پیچیدگی کاهش ناپذیر" (Irreducible Complexity) عنوان مبحثی است که دانشمندان بر رد فرضیه داروینیسم ها مطرح می کنند.
به طور خلاصه پیچیدگی کاهش ناپذیر به این معناست که موجودات زنده پیچیدگی ای فوق تصور دارند که در صورت کوچکترین خلل در ساختار آن، موجود دیگر قادر به ادامه حیات نخواهد بود چه برسد به اینکه پس از صدها هزار سال و به وجود آمدن صدها گونه حد واسطِ دیگر از آن، به موجود دیگر تبدیل شود.
به عنوان مثال یک موجود زنده یا باید باله ای کارآمد داشته باشد یا پنجه و انگشتانی منظم. و هر کدام ساختار سلولی و دی ان ای مخصوص به خود را برای ساخت پروتئین های به غایت پیچیده خود دارند. و کوچکترین خللی در ساختار ژنی و ساختار سه بعدی مولکول های پروتئین آن سبب عدم کارایی و مرگ موجود می شود. در مثال فوق باله معلول و یا زائده انگشت مانند باعث مرگ همان جاندار مشخص می شود و به نسل بعدی نمی رسد چه برسد به آنکه نسلش صد ها هزار سال بعد به حد واسط بعدی تبدیل گردد تا پس از میلیون ها سال گونه ای کاملا متمایز حاصل شود!!
کتاب "جعبه سیاه داروین" (Darwin s Black Box) این مطلب را با بررسی موتور تاژک باکتری فلاجلوم اثبات میکند. این موتور علارغم پیچیدگی مولکول هایش اجزای معدودی دارد که کمترین تغییر و نابسامانی در چینش ساختاری آن سبب عدم حرکت تاژک و مرگ تک سلولی می شود.
و همانطور که چالز داروین گفت: اگر نشان داده شود که هر عضو پیچیدهای، احتمالاً به واسطه تغییرات جزئی، متوالی و بیشماری نمیتوانند شکل گرفته باشد، در این صورت نظریه من کاملاً فرو می ریزد. چالز داروین، منشاء انواع
این مبحث و همچنین شواهد فسیلی در چند مستند، همراه با مصاحبه با دانشمندان محقق در این زمینه، در نشانی زیر آمده:
http://www.mostanadnegar.com
